ေနာက္တန္းျပန္မည့္ ကၽြန္ေတာ္ (သို႕) ကၽြန္ေတာ့္နာရီ

လက္ကနာရီေလးကို ၾကည့္လို္က္စဥ္ စကၠန္႔တံေလးမ်ားအတိုင္း အေတြးတို႔ အတိတ္ဆီသို႕ တစ္စစ.....စစ္ေျမျပင္သို႔ သြားေရာက္ရမည္ဆိုေသာ္ သတင္းၾကားကတည္းက အိမ္သူသက္ထားက မ်က္ရည္လည္ကာ ရက္တစ္ရက္၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕တြင္သာ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလေတာ့သည္။ ေရွ႕တန္းစစ္စခန္းသို႕သြားေရာက္ရေသာေန႔တြင္လည္း ထြက္သြားေသာ ယာဥ္တန္းၾကီးကို ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိရပ္ၾကည္႕ေနအံုးမည့္ ခ်စ္ဇနီးသည္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။
ေ႐ွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္သို႔ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားကို မွာၾကားမိသည္ကေတာ့..
"မင္းတို႕ ငါတိုက္ပြဲမွာက်ရင္ ငါ့အေလာင္းကို ျမွဳပ္ဖို႕စဥ္းစားမေနနဲ႕ေတာ့။ ေအာက္ကို ဆြဲခ်ဖို႕လည္း စိတ္မကူးနဲ႕..ေသသြားျပီးသား အေသေကာင္ေၾကာင့္ ေနာက္လူ ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ ငါ့နာရီေလးကိုေတာ့
ငါ့မိန္းမဆီေရာက္ေအာင္ျပန္ပို႔ေပးၾက"
ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားက က်င့္သားရေနျပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အမွာစကားကို ျပံဳးျပံဳးေလးနားေထာင္ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကလည္း အိမ္ကို နာရီျပန္မေရာက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမည္ဟု မွတ္ယူထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္သာ ႏွစ္ေတြကုန္ဆံုးရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္က နာရီေလးသည္
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္တြင္သာ ရွိေနခဲ့ေတာ့သည္။ အေတြးနယ္တြင္နစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို "ဖိုးဖိုး..သားကို ဒီနာရီေလးေပးပါလား"
ေျမးေလးက နာရီကို ၾကည့္၍ျပံဳးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္...
ၾသ..ေျမးေလးရယ္ ဖိုးဖိုးလက္မွာ ဒီနာရီေလး မရွိေတာ့ရင္... ေျမးေလးရဲ႕ ဖြားဖြားက ဒီနာရီကို ဖိုးဖိုးလက္မွာ မဟုတ္ပဲ အျခားေသာ ေနရာမွာ ေတြ႕ရွိခဲ့့လွ်င္...........