သားေလး ကမ္းေပးေသာလက္

မနက္မိုးလင္းလို႕ မ်က္စိႏွစ္လံုးဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ျမင္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျမင္ကြင္းေလးသည္ ဘာႏွင့္မွ မတူေအာင္ကို ေႏြးေထြးလွသည္။ သားေလးစာက်က္ေနသံက ပို၍နား၀င္ခ်ိဳလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ေလးကေတာ့ ေယာက္ခမျဖစ္သူေနမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေဆးရံုလိုက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ခဏၾကာတြင္ ဇနီးသည္ေလးက သားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ႏုတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားသည္။ သားေလးမ်က္ႏွာက မရႊင္မပ်ျဖင့္သာ က်န္ေနခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သားသည္ အျမဲတေစေက်ာင္းသို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္က လိုက္ပို႕ျမဲျဖစ္သည္။ ယေန႕တြင္ေတာ့.... သားကို လိုက္ပို႕ရန္ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းလိုက္ရင္း ကတင္ေဘးတြင္ေထာင္ထားေသာ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို လွ်မ္းယူလိုက္သည္။

"သား...ေဖေဖ ဒီေန႕ သားကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႕မယ္ေနာ္။ သားမေၾကာက္နဲ႕။ သြား..အ၀တ္အစားသြားလဲခ်ီ" သားေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ကို အားကိုးေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ကာ အက်ီ ၤလဲရန္ ကၽြန္ေတာ့္နားမွ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ျပင္ဆင္ျပီးသည္ႏွင့္ သားေလး သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားၾကီးကို ေက်ာင္းပို႕ရန္ထြက္ခဲ့ပါသည္။
သားေလးက ကၽြန္ေတာ့္နားမွ ကပ္ေလွ်ာက္ကာပါလာပါသည္။ သားေလးကေတာ့ လက္ကေလးလႊဲကာ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ဆိုလာပါသည္။ ကားလမ္းကူးရန္ေနရာတစ္ခုအေရာက္တြင္ သားေလးမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ငံု႕ၾကည့္လိုက္စဥ္ သားေလးေျပာလိုက္တာကေတာ့..... "ေဖေဖ..သားသား လက္ကိုမကိုင္လည္းရပါတယ္ သား ေဖ့ေဖ့ပုဆိုးေလးကို သားဆြဲျပီးလိုက္ခဲ့ပါမယ္" တဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိက္ပြဲတြင္ မိုင္းဒဏ္ရာရခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတစ္ဖက္ဆံုးရွံုးခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓါတ္အနည္းငယ္ေတာ့ က်ခဲ့ပါသည္။ ေဆးရံုမွ အိမ္သို႕ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ေနေသာ ကာလတြင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ျဖင့္ က်င့္သားမရေသးပါ။ ေျခတုကိုလည္း မွာထားေသာ ကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အျပင္ေလာကႏွင့္ အဆက္အသြယ္မရွိခဲ့ပါ။ သားေလးကို ေက်ာင္းစပို႕ေပးေသာ ေန႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ေလာကၾကီးကို ဤပံုစံျဖင့္ပါရင္ဆုိင္ရဲေသာ သတၱိမ်ားပိုင္ဆိုင္လာပါသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ အားျပဳသြားလာျခင္းကို က်င့္ကာ သားေလးလက္ကို ဆြဲ၍လမ္းကူးႏိုင္ကာ ယခုဆုိလွ်င္သားေလးကို ေက်ာင္းသို႕ပို႕ႏိုင္ေနျပီ... သားေလး ကမ္းေပးလုိက္ေသာ လက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ျပန္လည္ရွင္သန္ေစေသာ အားေလးတစ္ခုပါ......
[အမွတ္မထင္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုမွ...]

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ဒီေလာက္နဲ႕ေက်နပ္ေနရသူ

ေမတၱာပို႕သသံေလးမ်ားက ေလလႈိင္းတြင္ လြင့္ပ်ံ႕လာသည္။ ၾကားရသူ လူအေပါင္းကို ေအးမွ်ေစပါသည္။ ဒီရြတ္ဆိုေသာ အသံမ်ားသည္ တပ္တြင္း ဓမၼာ႐ံုမွျဖစ္သည္။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ ေရွ႕တန္းထြက္သြားေသာေၾကာင့္ အႏၱာရာယ္ကင္းေမတၱာပို႕ျဖစ္သည္။ ရြတ္ဆိုေသာ သူတိုင္းရင္မွာလည္း ပူပင္မႈ၊ စိုးရိမ္မႈေလးမ်ားရွိေနမွာ မလြဲေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္၀င္ရတဲ့ခြင္က သတင္းေမႊးေသာ ေက်ာက္ၾကီး... တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ ခြင္ထဲေရာက္ျပီဆိုတာ ေၾကးနန္း၀င္လာသည္။ မနက္တိုင္းၾကားရေသာ ရြတ္ဆိုမႈမ်ားသည္ ညပိုင္းတြင္ပါ ၾကားရလာသည္။ သို႕ေသာ္လည္း တစ္ေန႕ေသာရက္တြင္ေတာ့....
တစ္ေယာက္တိုက္ပြဲက်သည္ဆိုေသာ သတင္းက ေရာက္လာပါျပီ။ သတင္းၾကား႐ံုျဖင့္ ေမ့လဲသြားေသာ အရာရွိကေတာ္ေပါက္စတစ္ေယာက္ကို တပ္တြင္းေဆးခန္းကို ပို႕ေပးလိုက္ရေသးသည္။ သူက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ကမွ မဂၤလာေဆာင္ထားတာကိုး။ သတင္းအတိအက်ရခ်ိန္မွာေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ကို သတင္းပို႕ရသည္။ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ၾကီးကလည္း ရင္တဖိဖိ။ က်န္အရာရွိကေတာ္မ်ားကလည္း မိမိတို႕ခင္ပြန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ၀မ္းသာလို႕ရသည္မဟုတ္။ မိမိေယာက်ာ္းေနာက္တန္းျပန္ပါလာမွသာ ရင္တြင္းအပူလံုးကို ခ်ႏိုင္မည္သာ။ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ၾကီး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ နံမည္လာအေခၚကို အခ်ိန္မေရြးျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုထိုေသာ အရာရွိကေတာ္မ်ားကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးကို ထိုသို႕ျဖစ္လာလွ်င္ မည္သို႕ျဖစ္မည္နည္းဟု ဖုန္းလွန္းဆက္ေမးမိပါသည္.. သူမျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့ "စစ္ထဲေတာင္၀င္ခ်င္တာ ၀င္လို႕မရလို႕ အရာရွိကေတာ္ဘ၀နဲ႕ ေက်နပ္ရတာ"တဲ့ဗ်ာ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ေရဒီယိုႏွင့္ မီးအိမ္ေလးပိုင္ရွင္ ကၽြန္ေတာ္

တစ္ခါတုန္းက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က "မင္း ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ကြာ က်ည္ေ၀းရာ တိုင္းတပ္မွာ ပန္ကာေလးနဲ႕ ေကာင္းလိုက္တာတဲ့ "စစ္သားေတြဆိုရင္ လူေတြက စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္.. ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ထင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေလးေနရရင္ ေျပာခ်င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္တာကေတာ့ အေမေပးတဲ့ မီးအိမ္အိုေလးႏွင့္ ေရဒီယိုတစ္လံုးပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ စခန္းစစ္ထြက္လာတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ.. စခန္းအားလံုးလည္း ျပီးသေလာက္ရွိပါျပီ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ေပါ့။ စခန္းစစ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး စစ္ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စစ္ဆင္ေရးထြက္သကဲ့သို႕ အစစအရာရာ တစ္စခန္းေျပာင္း တစ္စခန္းသတိထားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးသြားရမယ့္ ေနရာကေတာ့ ကဗ်ာစာခ်ိဳးေလးနဲ႕ ေနရာပါပဲ... ၁၉ ဖာပြန္ တမလြန္ ဆိုေသာ..ေနရာေလးေပါ့
အသြားမွာေပါ့ ကေလးေတြေျပာသလို ႏိုး ပလံု ပလံုေပါ့။ အျပန္မွာေပါ့ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ ဆိုတဲ့အတုိင္းပါပဲ ပစ္ခတ္မႈနဲ႕ဆံုပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေမ့သားေလး.. အေမပို႕သေသာ ေမတၱာေၾကာင့္ ေဘးမသီရန္မခ ေအးေဆးစြာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ တပ္ေရာက္သည္ႏွင့္လည္း မိန္းမယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ.. ကၽြန္ေတာ့ ညီမေလးေျပာေသာ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ရမွာကို စိုးပါသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ညီမေလးရယ္... အစ္ကိုတို႕က စစ္သားေတြပါ။ အစ္ကိုတို႕ဘ၀ကို နားလည္ေပးမယ့္ အိမ္သူသက္ထားကို ရဖို႕ဆိုတာ မဟူရာညမွာ အပ္ေပ်ာက္ရွာရတာပါ။ ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုတို႕စစ္သားေတြက တာ၀န္ေတြဆိုတာ ေန႕ေရာညပါေလ.. ဘယ္နားမွာ ဦးခ်ိန္ရမွာတုန္းကြာ။ မိန္းမယူထားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အိမ္သူသက္ထားမ်ားကိုလည္း ေလးစားမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘ၀ကိုလည္း အားက်ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဖူးစာရွင္ေလးကို ေရဒီယိုေလးကို နားေထာင္ရင္း အေမေပးတဲ့ မီးအိမ္အိုေလးျဖင့္ မီးခြက္ထြန္းရွာေနေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါတယ္။
[ရတခမွ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း]

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

တုိက္ဆိုင္မႈဟု မဆိုခ်င္ပါ..အစ္ကို

မေန႕တစ္ေန႕က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ blogကို ၀င္ဖတ္ၾကည့္ရင္းက စစ္ေျမျပင္တြင္ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္စကားေလးေတြ အေၾကာင္းကို ဖတ္မိရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနလိုက္ေသးတယ္။ ေျပာလို႕မွမဆံုး စားပြဲေပၚကဖုန္းက ခပ္စြာစြာအသံျဖင့္ ထျမည္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္ေကာက္ကိုင္လိုက္မိသည္။ တစ္ဖက္ကေျပာဆိုသူ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးရပ္သြားသကဲ့သို႕ ခံစားလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုအရင္းလိုခ်စ္ခင္ရပါေသာ အစ္ကုိ စိုးလြင္ဦး.... ဆြဲမိုင္းထိေသာေၾကာင့္ ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းျပီးဆံုးသည္တဲ့ မည္သို႕မွ်ေျဖမဆည္ႏိုင္ပါ။ အစ္ကုိ႕ရဲျပံဳးေနေသာ ဟန္ပန္ေလးေတြ၊ ခပ္ေအးေအးသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ အစ္ကို။ အစ္ကိုက အသားမည္းေသာ္လည္း ခ်စ္လိုက္ရင္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဖက္အသားအေရာင္။ အစ္မကိုေတာ့ အျပင္တြင္တစ္ခါသာ ျမင္ဘူးလိုက္သည္။ အစ္ကို ေရွ႕တန္းပါေတာ့ အစ္မဆီကို ဖုန္းဆက္ျပီး ျပန္လာရင္ လက္ထပ္ခ်င္ပါေၾကာင္းေျပာေနရင္း အစ္မနဲ႕ စကားမ်ားၾကေတာ့ အစ္ကို စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ေရွ႕တန္းကို ပါသြားတာ မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး။ အခု ဒီလိုသတင္းၾကားရေတာ့ အစ္မဆီကိုလည္း ဒီသတင္းေရာက္သြားမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္သားေတြ ဘ၀က ဆန္းေတာ့ ဆန္းတယ္။ ကံရွိသေလာက္လို႕ ေျပာေပမယ့္ တုိက္ဆိုင္မႈေတြကေတာ့ ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ေရွာင္သင့္ေသာစကားကို ေရွာင္ရသည္။ ေရွ႕တန္းမသြားခင္ လက္ထပ္ခြင့္မတင္ရျခင္း၊ လက္ထပ္ခြင့္မေတာင္းရျခင္း..... မည္သို႕ပင္ဆုိေစကာမူ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ ထိုတိုက္ဆိုင္မႈေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ပါသြားကာ အသက္ေပးဆပ္သြားပါျပီ။ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးဆပ္သြားေသာ အရာရွိ၊ အရာခံစစ္သည္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ၾကီးစိုးလြင္ဦး ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။[အစ္မလည္း အစ္ကုိ႕ကို စိတ္ဆိုးေနတာေတြ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားက ေတာင္းပန္ပါတယ္]Type the rest of your post here.

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ပန္းျဖဴလိုနားေထာင္ေပးပါေနာ္...ေမေမ

ေရွ႕တန္းမွ ေပးပို႕ေသာ သတင္းၾကားၾကားျခင္း ခႏၶာကိုယ္သည္ က်က္ေသေသသကဲ့သို႕ လႈပ္ရွားမႈ ေခတၱမွ်ရပ္ဆုိင္းသြားသည္။
"ဆရာၾကီး...... က်သြားျပီ။ မင္းထိသလိုမ်ိဳးပဲ...ဆြဲမိုင္းပဲကြာ။" ဗိုလ္မွဴးေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ပင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေလးကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္က ခံစားခ်က္ေလးကို ျပန္စဥ္းစားမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ႐ိုးေလးပင္ေအးကနဲျဖစ္သြားသည္။...
ဆရာၾကီးက်ဆံုးသည့္သတင္းကို တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ကို သတင္းပို႕ျပီး၊ အစ္မႏွင့္ အတူ လိုင္းခန္းဖက္သို႕ထြက္လာခဲ့သည္။
"ဗိုလ္ၾကီး...အစ္မလည္းေျပာမထြက္ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာသာ ဒီလိုျပကြက္ကို စိတ္မေကာင္းဘူးလို႕ ခံစားမိ႐ံုေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ ၾကံဳရေတာ့ ေျပာမထြက္ေတာ့ဘူး"အစ္မလည္း အသံတုန္တုန္ကို ထိန္း၍ ဆရာၾကီးကေတာ္နာမည္ကို ေခၚလိုက္သည္။ နာမည္ေခၚလိုက္လွ်င္ ေခၚလိုက္ျခင္း အိမ္ေပါက္၀သို႕ေျပးထြက္လာေသာ ဆရာၾကီးကေတာ္... တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္လည္း စကားတစ္လံုးမွ မေျပာႏိုင္ေအာင္ပင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ယိုင္လဲသြားေသာ ဆရာၾကီးကေတာ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း....သူမရင္ခြင္ထဲတြင္ပိုက္ထားေသာ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလး ေလးကို လွ်မ္းခ်ီလိုက္မိသည္။ အေဖတူသားဇာတ္ကားၾကည့္စဥ္တုန္းကေတာ့ ပန္းျဖဴက တည္ျငိမ္စြာနားေထာင္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပင္ပလက္ေတြ႕တြင္ေတာ့ ထင္သေလာက္ မေအးေဆးပါ။ အသင့္လုိက္ပါလာေသာ ေဆးမွဴးက ႏွာနတ္ေပးရင္း တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ေျပာေသာ စကားမ်ားကို ႐ွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုရင္းနားေထာင္ေနေသာ ဆရာၾကီးကေတာ္...မိခင္ရင္ခြင္သို႕ျပန္သြားခ်င္၍ ႐ွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေနေသာ ကေလးငယ္...ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ေမေမ့ကို သတိရလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မိုင္းထိခဲ့တုန္းက ထိုသတင္းကို ေမေမ မည္ကဲ့သို႕ မည္ပံု နားေထာင္ခဲ့ပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလာေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္တြင္ ဆက္လက္အမႈထမ္းမည္ဆိုတုန္းက ေမေမေျပာခဲ့ေသာစကား
"သား....စစ္သားေတြဘ၀က ျပည္သူေတြ အသက္အိုးအိမ္တည္ျမဲေရးအတြက္ မိမိတို႕အသက္ကိုေပးဆပ္၊ မိမိတို႕ကိုအားကိုးအားထားေနေသာ ္မိသားစု၊ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို ခြဲခြာျပီး ကာကြယ္ေနၾကရမွာပါပဲ။ သားရဲ႕ဆႏၵသေဘာအတုိင္းသာ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေဆးဆင့္ခ် မခ် စဥ္းစားေပါ့ "ဟုေမေမေျပာခဲ့ေသာ စကားေလးမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိလိုက္သည္။
ေမေမ ေရ...သား အတြက္ ဒီလို သတင္းမ်ိဳး ေမေမၾကားခဲ့ရမယ္ဆိုရင္းလည္း ပန္းျဖဴလို နားေထာင္ေပးပါေနာ္ဟု ေမေမ့ကို တိုင္တည္မိရင္း......
(၂၈-၁၁-၀၇။ ေက်ာက္ၾကီးစစ္ဆင္ေရးတြင္ က်ဆံုးသြားေသာ ဆရာၾကီးတစ္ဦး၏ အေၾကာင္းကို ေရးသားမိပါသည္။ ဆရာၾကီး ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။)

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အားေပးပါ..

ေနေရာင္ျခည္ပူျပင္းမႈသည္ ေဆာင္းတြင္းဟု ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိေအာင္ကို ပူျပင္းေနသည္။ လူကုံထံေတြသာ ေနထိုင္ေသာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကားမ်ားကေတာ့ ဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ္လည္း အရိပ္ကင္းမဲ့ေသာ ထုိလမ္းမေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနသူ မရွိသေလာက္ကို ရွားပါးသည္။ သူမတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္လည္း ထိုဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ ကားမ်ားထဲမွ တစ္စီးအပါအ၀င္တြင္ လိုက္ပါလာၾကသည္။ သူမ ကားေမာင္းေနရင္းမွ လူတစ္စုသည္ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ အရိပ္ကင္းမဲ့ေသာ ထိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သြားေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းေလး၀င္လာသည္။ လူေတြလမ္းေလွ်ာက္တာ မဆန္းေသာ္လည္း ဆန္းေနသည္မွာ ထိုလူစုထဲမွတစ္ေယာက္ေသာသူတြင္ သစ္သားခ်ဳိင္းေထာက္တစ္ခုပင္
ျဖစ္သည္......
ထိုလူစုသည္ သံလြင္ေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ္လည္း ထိုခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္သူကေတာ့ သံလြင္ေရာင္အက်ၤ ီလက္ရွည္ေလးႏွင့္ ပုဆိုးကိုသာ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမ ကားကို ထိုလူစုအေက်ာ္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ သူမသူငယ္ခ်င္းသည္ ကားကိုထိုးရပ္ေသာ္ သူမကို "ဟာ..နင္ကေတာ့ စစ္၀တ္စံုျမင္တာနဲ႕ကို ဘာထျဖစ္ရတာတံုး" သူမသူငယ္ခ်င္းေျပာလိုက္ေသာစကားကို စိိတ္မေကာင္းေတာ့့ျဖစ္မိ
သည္..သူမတစ္ခြန္းထဲသာ ျပန္ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္...
"ခဏ..ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါ..ကားရပ္ရတဲ့အေၾကာင္း ဘာဆိုတာသိရမွာပါ" ထိုလူတစ္စု သူမကားနားမွ ျဖတ္ေသာအခါ သူတို႕လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ေလးမ်ားကို ကုိင္ေဆာင္ထားၾကသည္။
"ဦးေလးတို႕.. စာအုပ္ေရာင္းတာလား"
"ေအးကြယ့္..သမီးကစိတ္၀င္စားလို႕လား"
"ဟုတ္ကဲ့ သမီး ၀ယ္ခ်င္လို႕ပါ။" သူမ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ယူ၍ ေငြေခ်ေသာအခါ သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ စစ္၀တ္စံုျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပံုကို ထိုလူတစ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားပံုရသည္။
"ၾသ..ညီမက အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕ ညီမလား"
"မဟုတ္ပါဘူး..အစ္ကို။ ညီမအေဖကလည္း မိုင္းနင္းမိထားတဲ့ စစ္သည္တစ္ေယာက္ပါ" သူမလည္း ၀ယ္ျခမ္းျပီးသည္ႏွင့္ ကားေလးကို တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအတိုင္း ဆက္ေမာင္းခဲ့သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေျပာလိုက္သံ စကားေလးကေတာ့
"နင့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္... ဦးေလးၾကီးေတြက ဘ၀ကို ဒီလိုျဖစ္သြားတာေတာင္ သူတပါးေတြလို ေတာင္းစားေနတာ မဟုတ္ပဲ မသန္ေပမယ့္ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အားေလးျဖင့္ သမာအာဇီ၀နဲ႔ မိသားစုကို လုပ္ေကၽြးေနတာ ငါတို႕ေတြ...
ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အားေပးသင့္တယ္.."
[အျဖစ္အပ်က္ေလးက ရုိးစင္းေသာ္လည္း စစ္သားေတြရဲ႕ ျပင္းထန္ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္ကို သူငယ္ခ်င္းမေလး..သိသြားတာကို ၀မ္းသာမိပါသည္။]

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ျပန္ဆံုခ်င္မိေသာ ပန္းကံုးပိုင္ရွႈင္ ညီမေလး

ပန္းကံုးေလးကမ္းေပးေသာ လက္ေလးတစ္စံုကို ေတာင့္တမိသည္။ ေက်းဇူးပါပဲဟု မေျပာခဲ့မိေသာ...လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ေန႕ေတြဆီက အေၾကာင္းအရာက မေန႔တစ္ေန႕ကလိုလို.... ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းျပီးလို႕တာ၀န္က်ရာတပ္ရင္းတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္..ေတာ္လွန္ေရးခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ ပါ၀င္ရမည္ဆိုေသာ ေၾကးနန္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုစည္းရန္ ျဖစ္ခ်င္လာေတာ့....

ထိုဆိုင္ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားရင္းက ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့သည္။ rehersal ေန႕ေတြမွာေတာ့ သူမလာလာၾကည့္ေနသည္ကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ေတြ႔မိသည္။ ဤသို႕ျဖင့္တပ္မေတာ္ေန႕သို႕ေရာက္လာခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို သူမ လူအုပ္ၾကားမွ ၾကိဳးစားပမ္းစားရွာေနပံုေလးကို ယေန႕ထိျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းေက်ာ္ခံနီးေလးတြင္ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူမ၏လက္ထဲမွ ပန္းကံုးကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ပါ...ေနာက္မွ စစ္ေၾကာင္းမ်ားက ဆက္တိုက္ပါလာေသာေၾကာင့္ သူမလူအုပ္ၾကားထဲမွ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ မမွီလိုက္ေတာ့ပါ.... မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ျပည့္လွ်ံေနေသာ သူမမ်က္၀န္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေဒါက္မွသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး..ညီမေလးရယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႕ျပီး၍ တပ္ဆီသို႕ျပန္ရမည့္ေန႕တြင္ ကားမ်ားနားသို႕ သူမေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေသာ ဘူးေလးတစ္ခု..ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့မိပဲ...စြံအစြာပင္ ဘူးေလးကို ယူထားလိုက္မိသည္။ တပ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရထားေပၚတြင္ ဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မိေသာအခါ... ပန္းကံုးေလးတစ္ခုထြက္လာပါသည္...စာတစ္ေစာင္ကေတာ့..အစ္ကို႕အတြက္ဟုသာ မင္နက္နက္ေလးျဖင့္ေရးထားသည္။ သူမေရးေပးလိုက္ေသာ မင္နက္နက္ေလးသည္ စကၠဴေပၚတြင္သာ ထင္ရွားျခင္းမဟုတ္ပဲ..ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအာ႐ုံတြင္ပါ ထင္ရွားေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ကြဲကြာခဲ့ျပီး (၄)ႏွစ္လြန္သည္အထိ ရွိေနေသးသည္ကုိ..သူမသိႏုိင္ပါေစ။ အမိေျမကို ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းကံုးေလးျဖင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ သူမရွိေနခဲ့ပါလွ်င္..မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာရင္းျဖင့္ နံရံေပၚရွိ ျပကၡဒိန္ရက္ေလးကို တစ္ရက္ျခစ္လိုက္မိသည္....
[ခံစားခ်က္တစ္ခုကို အမွတ္မထင္ေျပာျပေပးခဲ့ေသာ အစ္ကို ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။]

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ေအာင္ပြဲရစစ္သည္ေတာ္ လက္ထဲရွိ ညိွဳးႏြမ္းသြားေသာ သေျပခက္

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားဘ၀မွာတြယ္တာစရာ မရွိေအာင္ေနႏိုင္ရင္ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့...
ကိုယ့္အသက္ခႏၶာကို ေပးဆပ္ထားျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနရေသာ မေသခ်ာမေရရာေသာ ဘ၀ထဲကို ခင္မင္တြယ္တာရေသာသူကို မေခၚရက္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္လူသားကၽြန္ေတာ္လည္းခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းကို ခံစားတတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မေသခ်ာမေရရာေသာ ဘ၀ထဲကိုခ်စ္သူေကာင္မေလးကို ေခၚခဲ့မိပါသည္။
အိမ္ေထာင္က်ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရေသာ ေဒသမ်ားကို မျငီးမျငဴျဖင့္ လိုက္လံေနထိုင္ေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေလး....
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်ေနေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း အားေပးႏိုင္ခဲ့သူ...
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ေျခာက္ေသြ႕ခဲ့ေသာ ေနာက္တန္းျပန္၀င္ရေသာ ရက္မ်ားကို တပ္၀မွ သေျပပန္းေလးမ်ားျဖင့္ သားေလးကိုပိုက္ကာ ၾကိဳဆို၍ ကၽြန္ေတာ့္ေန႕ရက္မ်ားကို
အေရာင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သူ..........
ေတာင္ျပာတန္း စစ္စခန္းဆီသို႕ သြားေနရေသာ ေျခလွ်မ္းတို႕သည္ အိမ္သူသက္ထားေလးဆီသို႕ စိတ္ကေရာက္ေရာက္ေနသည္။ မီးဖြားရက္နီးေနေသာ ဇနီးသည္အနားတြင္ ေနခ်င္ပါေသာ္လည္း တာ၀န္္၀တၱရားအရ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္။ စိတ္ကမေျဖာင့္ သားေလးေမြးတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ မရွိခဲ့ပါ။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္လည္း ကံကမေကာင္းခ်င္ေတာ့ လံုျခံဳေရးလိုက္ရသည္။ ရက္သတၱပတ္ေလးပတ္ေက်ာ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တန္းျပန္ဆင္းခြင့္ရေသာ္လည္း ေၾကးနန္းေရာက္လာေသာ ေရးေပၚ
ကိစၥေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ရသည္။ ၀မ္းသာမႈေတြျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဇနီးသည္ေနထိုင္သည့္ျမိဳ႕သို႕သြားေရာက္ရန္ပင္ အခ်ိန္မရေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္အျမဲရေနေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေသးသည္ ပင္ဆိုရမည္။ ဤသို႕ျဖင့္ပင္ လူ႕ေလာကထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးေရာက္ရွိလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္ ခင္တြယ္စရာ သားေလးႏွင့္ သမီးေလးကို က်န္းက်န္းမာမာေလးျဖင့္ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ရွိမေနေတာ့ပါ.....တစ္ခုေသာ မနက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ၀င္လာေသာ ဖုန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲပစ္ေစခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳသိ
ခဲ့ပါလွ်င္... မီးဖြားေပးျပီကတည္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာေၾကာင့္ရန္ကုန္ေဆးရံုသို႕တင္ရန္ မနက္ျဖန္ေလယာဥ္ျဖင့္ ပါလာမည့္အေၾကာင္း ညီမျဖစ္သူကဖုန္းဆက္ေျပာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ေတြၾကားကပင္ ဇနီးသည္ကို ၾကိဳရန္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္္သို႕ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါသည္... ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းသက္လာပါျပီ....ခန္းမေဆာင္ျပင္သို႕ထြက္လာေသာ လူမ်ားထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ေလးသည္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေလးေပၚတြင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာပါလာပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ယူလာေသာကားေလးက ဂ်စ္ကား... တကၠဆီထပ္ငွားရန္လုပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေလးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေသာ သူမလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက အားမရွိလွ...ကၽြန္ေတာ္ယူလာေသာ ဂ်စ္ကားေလးကို ပင္ေရွ႕ခန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေလးကို မွီကာလိုက္ပါလာေသာသူမ..... ေဆးရံုသို႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတြင္ပင္ အေရးေပၚအခန္းတြင္းသို႕ ေရာက္ရွိသြားေသာ သူမ...။ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးထက္က သူမကိုယ္တိုင္တပ္ဆင္ေပးေလ့ရွိေသာ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားေပၚတြင္
သူမ မ်က္ရည္ေတြ.... နာရီေပါင္းမ်ားစြာအၾကာတြင္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားတစ္ခြန္း...
သူမ ဆံုးျပီတဲ့...
[အမွတ္မထင္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေၾကကြဲဖြယ္တစ္ခုပါ။ အစ္မ ေကာင္းရာသုခတိလားပါေစ။]

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ေနာက္တန္းျပန္မည့္ ကၽြန္ေတာ္ (သို႕) ကၽြန္ေတာ့္နာရီ

လက္ကနာရီေလးကို ၾကည့္လို္က္စဥ္ စကၠန္႔တံေလးမ်ားအတိုင္း အေတြးတို႔ အတိတ္ဆီသို႕ တစ္စစ.....စစ္ေျမျပင္သို႔ သြားေရာက္ရမည္ဆိုေသာ္ သတင္းၾကားကတည္းက အိမ္သူသက္ထားက မ်က္ရည္လည္ကာ ရက္တစ္ရက္၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕တြင္သာ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလေတာ့သည္။ ေရွ႕တန္းစစ္စခန္းသို႕သြားေရာက္ရေသာေန႔တြင္လည္း ထြက္သြားေသာ ယာဥ္တန္းၾကီးကို ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိရပ္ၾကည္႕ေနအံုးမည့္ ခ်စ္ဇနီးသည္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။
ေ႐ွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္သို႔ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားကို မွာၾကားမိသည္ကေတာ့..
"မင္းတို႕ ငါတိုက္ပြဲမွာက်ရင္ ငါ့အေလာင္းကို ျမွဳပ္ဖို႕စဥ္းစားမေနနဲ႕ေတာ့။ ေအာက္ကို ဆြဲခ်ဖို႕လည္း စိတ္မကူးနဲ႕..ေသသြားျပီးသား အေသေကာင္ေၾကာင့္ ေနာက္လူ ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ ငါ့နာရီေလးကိုေတာ့
ငါ့မိန္းမဆီေရာက္ေအာင္ျပန္ပို႔ေပးၾက"
ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားက က်င့္သားရေနျပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အမွာစကားကို ျပံဳးျပံဳးေလးနားေထာင္ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကလည္း အိမ္ကို နာရီျပန္မေရာက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမည္ဟု မွတ္ယူထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္သာ ႏွစ္ေတြကုန္ဆံုးရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္က နာရီေလးသည္
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္တြင္သာ ရွိေနခဲ့ေတာ့သည္။ အေတြးနယ္တြင္နစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို "ဖိုးဖိုး..သားကို ဒီနာရီေလးေပးပါလား"
ေျမးေလးက နာရီကို ၾကည့္၍ျပံဳးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္...
ၾသ..ေျမးေလးရယ္ ဖိုးဖိုးလက္မွာ ဒီနာရီေလး မရွိေတာ့ရင္... ေျမးေလးရဲ႕ ဖြားဖြားက ဒီနာရီကို ဖိုးဖိုးလက္မွာ မဟုတ္ပဲ အျခားေသာ ေနရာမွာ ေတြ႕ရွိခဲ့့လွ်င္...........

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

အရာရွိကေတာ္ေလာင္းမ်ားကို မွာခ်င္တာက...

ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႕တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္္ မဂၤလာကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ဆံပင္ကုတ္၀ဲေလာက္ေလးကို ဖါးလားေလးခ်ကာ ကြာတာေဘာင္းဘီတိုေလး ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္....

စေနေန႕၏ မဂၤလာရက္ျမတ္ခ်ိန္ေလးတစ္ခုတြင္ ျမန္မာ့က်က္သေရ ထိုင္မသိမ္းေလးကို ၀တ္ဆင္ထားကာ ျပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေလးျဖင ့္ေကာင္မေလးႏွင့္ Service Suit ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္ေလးတို႔ ယွဥ္တြဲကာ မဂၤလာခမ္းမအတြင္းသို႕ ၀င္လာၾကသည္.......
တနဂၤေႏြေန႕တြင္ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ခင္ပြန္းတာ၀န္က်ရာေဒသသို႕လိုက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ဆံပင္ေလးကို စည္းေႏွာင္ထားကာ ကြာတားေဘာင္းဘီေလး ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္မေလး...
တနလၤာေန႕တြင္..."ငယ္ေရ.. မျပီးေသးဘူးလား။ ဒီမွာ အစ္မတို႕ကေတာင္ေစာင့္ေနရျပီ။"
"လာပါျပီ..ကိုကိုရယ္။ ငယ္ဆံပင္ျဖီးေနလို႔ပါ။"
"ေဟာဗ်ာ..ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလည္း..ငယ္။ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ စပို႕ရွပ္နဲ႕။ ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းကြာ"
"ဟာ..ကိုကို ကလည္း လယ္ထဲလိုက္ၾကည့္ရမွာဆို..ဒါ့ေၾကာင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေအာင္လို႕ပါ။"
"ငယ္......ငယ္က လြန္ခဲ့ေသာ..ေသာၾကာေန႕က ငယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရာရွိကေတာ္ ျဖစ္သြားျပီ။ ငယ့္..လက္ေအာက္မွာ ရဲေမေတြရွိတယ္။ အျခားအရာရွိငယ္ ကေတာ္ေတြ ရွိတယ္ေလကြာ.. ငယ္ ဒီလို၀တ္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလည္း.. ထမီေလးႏွင့္ရင္ဖံုး သို႕မဟုတ္ ရင္စိအက်ၤ ီေလး ၀တ္ခဲ့ေနာ္.. ျမန္ျမန္လဲခဲ့ အစ္မတို႕ေစာင့္ေနရတာ အားနာစရာ။"
မ်က္ႏွာေလးပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အခန္းထဲသို႕ျပန္၀င္သြားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေတြးေနတာကေတာ့.....
"ညီမတို႕ အစ္မတို႕မ်ား... တပ္မေတာ္ထဲ၀င္ရင္ေလ.. သူ႕ကိုေျပာလိုက္စမ္းပါ... ရင္ဖံုး၊ ရင္စိႏွင့္ ထမီေတြသာ မ်ားမ်ားခ်ဳပ္ယူလာၾကပါလို႕" ညီမေလးကေတာ့ ဒီေနရာကေန..မွာခ်င္ပါတယ္။ ့

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားသည္လည္း တစ္ခ်ိန္တံုးက စစ္ေျမျပင္မွာပါ....

ညီမေလးစကားကိုၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။"အစ္ကိုေလးတို႕က ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ကို ေအးေအးေဆးေဆးသင္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ စစ္ေျမျပင္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ဘ၀ကို ဘယ္သူေတြကမွ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏုိင္ပါဘူး.."
ညီမေလးရယ္ အစ္ကိုတို႕ေတြလည္း ဒီဘ၀ကေန ေက်ာ္ ျဖတ္လာသူေတြပါကြာ။ တစ္ခ်ိန္တံုးက မင္းအစ္ကိုဟာလည္း.... ေသမင္းတမန္လမ္းက ျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ.... မိုးေတြရယ္ ဘာအျငိဳးေၾကာင့္မ်ား ........ဒီေလာက္ရြာေနရတာလည္းကြာ။ မေန႕ကျဖစ္ပြားေသာတုိက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရလူနာမ်ားကို ေနာက္တန္းျပန္ပို႕ေပးရမယ့္ အဖြဲ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္က တပ္စုမႈးအျဖစ္လိုက္ပါလာရသည္။ မိုးက သည္းမည္းစြာ ရြာသြန္းေသာေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ခရီးမေပါက္။ ဒဏ္ရာရလူနာမ်ားကိုလည္း မၾကည့္ရက္၊ သယ္ေဆာင္ ထမ္းပိုးေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာသည္ ျမန္ျမန္သြားရန္
အမိန္႕ကိုလည္း မေျပာရက္.. ဤသို႕ျဖင့္ လမ္းခရီးတြင္ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာနား၍ ခရီးဆက္ရေသာေၾကာင့္ ရိကၡာကမေလာက္ေတာ့ျပီ...
မိုးေတြကသည္းသည္းမည္းမည္း အျငိဳးၾကီးစြာရြာစဲပင္.. ရဲေဘာ္ေလးလာေပးသြားေသာ ထမင္းကို စားရန္ပင္ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပ။ မိုးကာျခံဳထားေသာလည္း ေလအေ၀ွ႕တြင္ အဆင္ကသိပ္မေျပခ်င္။ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ေလးထဲမွ ေျမပဲဆန္ေလးႏွင့္ ထမင္းကို ငံု႕ခပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ Jugle Hat ေပၚမွ ေရမ်ားက ခ်ိဳင့္ထဲသို႔ တလေပာာစီးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ေျမပဲဆန္ေလးေတြက ေရျမွဳပ္ေနေသာ ထမင္းေပၚတြင္ ေပါေလာေပါေလာ။ ထမင္းကို လက္တဖက္ျဖင့္ခံကာ ေရျပန္စစ္ရင္း..... ျမိဳ႕ေပၚမ်ားတြင္တာ၀န္က်ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရလိုက္သည္။ စစ္သားေတြဘ၀သည္ က်ရာတာ၀န္ကို က်ရာေနရာတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္မ်ားကို ေတြးရင္း ထမင္းေအးေအးေလးမ်ားကို စားခဲ့သည္။
အခုေတာ့လည္း ျပည္ပႏိုင္ငံတြင္ ပညာေတာ္သင္လာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြသည္ တစ္ခ်ိန္ကလည္း ဒီလိုဘ၀ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ..ညီမေလး..သိပါေစကြာ။ ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ကၽြန္ေတာ္ အရာရွိျဖစ္ပါျပီ

မနက္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေျခအစံုသည္ သခ်ိဳင္းအ၀တြင္ရပ္မိရင္း...အေတြးေတြကလည္း တစ္ခ်ိန္တံုးက အတိတ္ဆီသို႕ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ထူးခၽြန္စြာေအာင္ျမင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက တပ္မေတာ္ထဲသို႕၀င္ရန္ အားေပးၾကသည္။ သားၾကီးက အရာရွိ၀တ္စံုေလးနဲ႕ က်က္သေရရွိမွာပဲလို႕ ေမေမက တဖြဖြေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္ထဲ မ၀င္ခ်င္ပါ။ အမ်ားနည္းတူ ျမကၽြန္းညိဳညိဳတကၠသိုလ္ဟူေသာ ေရာင္စံုပန္းမ်ားဖူးပြင့္ေနေသာ တကၠသိုလ္ကိုသာ တက္ခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိသားစုထဲတြင္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က မိဘစကားကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လိုက္နာမွသာလွ်င္ ညီငယ္၊ ညီမငယ္တို႕ကို ဆံုးမႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္....

ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတို႕၏ဘ၀သည္ ေက်ာင္းစတက္ကာစ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ေက်ာင္းစတက္သလို မခ်ိဳျမိန္ပါ။ အၾကီးအငယ္အုပ္ခ်ဴပ္ရေသာစနစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ျပန္ေျပာခြင့္မရေအာင္ကို အမိန္႕နာခံရသည္။ ေယာက်ာ္းတန္မဲ့ မ်က္ရည္က်သလားေမးလွ်င္..ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်ပါသည္။ ခါးသည္းမႈေတြကို ၾကံဳရတိုင္း ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ စစ္ထဲ၀င္လာတာပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္းမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ညေတြသည္ တတိယႏွစ္အေရာက္တြင္ ခန္းေျခာက္စျပဳလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ကို ေလာကၾကီးထဲတြင္ထားခဲ့ေတာ့သည္။ ေမေမ့စ်ာပနကို အမွီျပန္ခြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့ပါသည္။ အထီးက်န္မႈေတြျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ခ်ိန္.... စတုတၳႏွစ္လယ္တြင္ ရန္ကုန္သို႕ကြင္းဆင္းေလ့လာေရးသြားရပါသည္။ ေလ့လာေရးျပီး၍ ေက်ာင္းသို႕ျပန္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရူးသြပ္သြား မတတ္ခံစားရပါေတာ့သည္။ ေဖေဖ့ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ေသာေန႔ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္မွီလိုက္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ့မလည္း မည္သူ႕ကို ေက်းဇူးဆပ္ဖို႕ စစ္ထဲ၀င္လာတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမအုတ္ဂူတို႕ကို ကန္ေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ျပန္လာရပါေတာ့သည္။ ဒီဇင္ဘာႏွင္းမႈန္ေလးေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းဆင္းပြဲဟူေသာ ေန႕တစ္ေန႕ထိတိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ ဆက္လက္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လစ္လပ္ေနေသာမိဘထိုင္ခံုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။
"ကိုၾကီး...ဘာေတြရပ္ျပီး စဥ္းစားေနတာတံုး.. ၀င္ရေအာင္ေလ" ညီမေလးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲရင္းသခ်ိဳင္းထဲသို႕၀င္္လာခဲ့ၾကသည္။ ညီငယ္သံုးေယာက္ႏွင့္ ညီမေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်မိသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ သားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ညီေလးတို႕ ညီမေလးတို႕တင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး...ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုလံုးကိုပါ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့မွာပါ။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမ... သားအခု အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါျပီ။ ေမေမျမင္ခ်င္တဲ့ အရာရွိ၀တ္စံုနဲ႕သား ေမေမတို႕ေရွ႕ကိုေရာက္ေနပါျပီ။
"ေဖေဖႏွင့္ေမေမတို႕ ေက်းဇူးကိုဆပ္ဖို႕ သား ..တပ္မေတာ္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ ဆက္ၾကိဳးစားပါ့မယ္။" ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ၾကားႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
(ေက်းဇူးတင္ျခင္း။ ။ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခုကို စာေရးတင္ခြင့္ေပးေသာ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္မွ အစ္ကို႕ကို အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

မြန္ျမတ္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္

"မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။"
"ဘာလို႕ မခ်စ္ႏိုင္ရတာတံုး။"
"ေျခလ်င္က မဟုတ္လို႕။ မီးငယ္ က ေလတပ္၀တ္စံုကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလတပ္ကို ေရြးမယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကိုၾကီးကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။"
ထိုအခ်ိန္က ကိုယ့္စိတ္က မရည္ရြယ္ဘဲေျပာလိုက္ေသာ စကားတစ္ခုသည္ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေရာက္ေစခဲ့သည္ကုိ မသိခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရြးခ်ယ္မႈမ်ားတြင္ အစ္ကိုၾကီးမည္သည့္လိုင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ကို သူမ မသိခဲ့ပါ။ လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူမအိမ္သို႕စာေရာက္လာပါသည္။ စာအိတ္ေပၚတြင္ ....
ဗိုလ္...... (ၾကည္း ......)
ဆိုသည့္ အစ္ကုိၾကီးနာမည္ကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ အံ့ၾသမႈမ်ားျဖင့္ သူမစကားပင္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ သူမေျပာခဲ့ေသာ စကားကို အမွန္တကယ္ပင္အေလးထားကာ ၾကည္းတပ္ကိုေရြးခ်ယ္ျပီးမွ ဒုတိယအၾကိမ္ခ်စ္ခြင့္ပန္ေသာ အစ္ကိုၾကီးကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္လည္း သူမက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစ္ကိုၾကီး၏ပံုမွန္ေရာက္ေရာက္လာေသာ စာေလးမ်ားသည္ စိတ္၀င္စားဖြယ္အဆင့္က မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေပ။ ေႏြမိုးေဆာင္းတစ္ေက်ာ့ျပီးေသာ ေဆာင္းဥတု၏ရက္တစ္ရက္တြင္ သူမအတန္းေရွ႕သို႕ အစ္ကိုၾကီး၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါသည္။ အတန္းျပီးေသာ အခါတြင္ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ပင္ သူမေရွ႕ေရာက္လာကာ အစ္ကိုၾကီး သည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ မိုင္းနင္းမိေသာေၾကာင့္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ဆံုးရွံဳးသြားေၾကာင္း၊ ယခု မဂၤလာဒံုတပ္မေတာ္အရိုးေရာဂါကုေဆးရံုတြင္ တက္ေရာက္ကုသမႈခံေနေၾကာင္း အေဆာင္နံပါတ္မ်ားကိုေျပာကာ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ သူမကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုးသည္ ခ်ာခ်ာလည္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ညလံုးလည္း အေတြးေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ အိပ္မရျဖစ္ပဲမိုးလင္းသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရရွိလိုက္သည္။ မနက္အိမ္မွထြက္လာေသာအခါ သူမကားေလး၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ ေက်ာင္းသို႕မဟုတ္ပဲ မဂၤလာဒံုသုိ႕ဦးတည္၍ေမာင္းေနသည္။ အစ္ကိုၾကီးေရ... မီးငယ္အျပစ္ေတြအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မီးငယ္ဘ၀တစ္ခုလံုးကို အစ္ကုိၾကီးရဲ႕ဘ၀ အေဖာ္မြန္အျဖစ္ရပ္တည္ပါေတာ့မယ္....
ေနာက္တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႕တိတိတြင္ သူမႏွင့္ အစ္ကိုၾကီးေပ်ာ္ရႊင္စြာ မဂၤလာဖိတ္စာေတြ လိုက္ေ၀ရင္း အနာဂတ္အတြက္ ခြန္အားအျပည့္ျဖင့္ ျပံဳးေနေသာ အစ္ကိုၾကီးမ်က္ႏွာကို သူမ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
(ေလးစားအပ္ပါေသာ အန္တီတစ္ေယာက္ကို ဂုဏ္ျပဳလိုေသာေၾကာင့္ ေရးသားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အန္တီ..ဒီ၀တၱဳေလးကို နားလည္ေပးပါလို႕ေတာင္းပန္ရင္း...)

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ကၽြန္ေတာ္တို႕က လူူထဲကလူ၊ လုူထဲက စစ္သား

ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ ေရွ႕တန္းက ျပန္သိ္မ္းလာျပီ။ ရန္ကုန္မွာမျငိမ္မသက္ျဖစ္တာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ခြဲကို ေနာက္တပ္ခြဲတစ္ခုနဲ႕လဲတာေရာေၾကာင့္ ေနာက္တန္းကို ျပန္လာရတယ္။ အိမ္က ဇနီးႏွင့္ သမီးမ်က္ႏွာကိုေတာင္ မေတြ႕ရေသး...စခန္းရံုးက ထပ္မံေပးအပ္လိုက္တဲ့ ေနာက္တာ၀န္တစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ဖို႕ အသင့္ျပင္ရေတာ့မည္။ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကားလိုက္ရေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ စစ္သားေတြကို ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတာလည္း၊ သူတို႕ကိုေရာ အေဖ အေမကေမြးတာ မဟုတ္ဘူးလား အစသျဖင့္ ေျပာဆိုေနတာေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ စစ္သားဆိုတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြပါ။ အမိန္႔ကို နာခံရမယ္။ ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ရမယ္။ ဘယ္မင္းတက္တက္ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ကတည္းက ထမင္းမစားခင္ေတာင္ ရြတ္ဆိုရတဲ့ သစၥာအဓိဌာန္(၄)ခ်က္အတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေနသည္မွာ...
ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြဆိုတဲ့ စကားလံုးဘ၀ေအာက္ကို ေရာက္ကုန္ျပီလား ... ရန္ကုန္မွာ ဒီအေျခအေနေရာက္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ ခ်စ္သူ ခင္သူကို ခြဲခြာျပီး အသက္ေတြ ေခၽြးေတြရင္းျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာေတြက ျမဴမႈန္လို ေပ်ာက္ကြဲသြားျပီလား။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြစြန္႕လႊတ္လိုက္ရေသာ စစ္သားေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြလည္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာလား ?????
အေတြးေတြနဲ႕ေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္...ကၽြန္ေတာ္အသက္မေသပဲ ျပန္လာတာကို အိမ္၀မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္လက္မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး၊ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွေသခ်ာမသိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီး ...
ညစ္ပတ္ေပက်ံေနေသာ ယူနီေဖာင္းန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ဆီကို ေဖေဖ ဟုေအာ္ကာေျပး၀င္လာေသာ သမီးေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသတရားမ်ားကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ဘယ္လိုပင္ခံစားေနရပါေစ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနရမွာပါ။ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးကို မက်ဆံုးရေအာင္ အားေပးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သမီးႏွင့္ ဇနီးကေတာ့ အေကာင္းဆံုး အားေဆးတစ္ခြက္ပါ..

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

မြန္ျမတ္ေသာေပးဆပ္ျခင္း

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္...
" လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ မင္းအဓိပၸာယ္မရွိတာမေျပာနဲ႕ ...မင္းက ေမေမတို႕ရဲ႕တစ္ဦးေသာ သား။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အဆံုးရွံဳးမခံႏိုင္ဘူး " ေမေမကေတာ့ ျပတ္သားစြာပင္ပိတ္ပင္ေနျပီ။ ေဖေဖ ဆီမွေနာက္ဆံုး အသက္ကယ္ေဆး အေနနဲ႕ လွ်မ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
"သား...စစ္သားဘ၀ဆိုတာ မင္းထင္သလို မလြယ္ဘူးေနာ္။ မင္းဆင္းရဲဒုကၡခံႏိုင္လို႕လား။ မင္းစစ္ထဲ၀င္ခ်င္တင္ဆိုရင္ေတာင္ တပ္မေတာ္စစ္ေဆးကို ၀င္ေပါ့။ မင္းအေဖႏွင့္ အေမက ဆရာ၀န္ေတြဆိုတာ မေမ့နဲ႕အံုး။ " ေဖေဖထံမွရလိုက္ေသာ စကားကေတာ့ အားေပးမႈမပါ။
"ေဖေဖကေတာင္ စစ္သားေတြဘ၀ကို ဆင္းရဲဒုကၡလို႕ျမင္ရင္.. အခု၀င္ေနတဲ့သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူဖို႕ေကာင္းလည္း..သားကေတာ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လံုး၀မျပင္ဘူး။" ထိုကဲ့သို႕အတိုက္အခံမ်ားျဖင့္......

သူစစ္တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားဟူေသာ ဘ၀တြင္ ပ်င္းစရာေကာင္းခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀တြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ အစ္ကိုေတြ၊ ညီေတြရခဲ့ပါတယ္။
(၃)ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္လို႕ေက်ာင္းဆင္းပြဲေန႕တြင္ ေမေမကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္သာ ထြက္ဖို႕ကို တတြင္တြင္ေျပာေနေသးသည္။
"သားရယ္.. ေမေမစိတ္မခ်ဘူး။ ထြက္လိုက္ပါလား"
"ေမေမ.. ေသမယ့္သူခ်င္း အတူတူ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းနဲ႕သာ ေသခ်င္တယ္။ သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို သားေပးလွဴထားျပီးသားပါ။ သား ေသမွာမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေသရင္ေျမၾကီး၊ ရွင္ရင္ေရႊထီးပါ..ေမေမ" ေက်ာင္းဆင္းျပီးေသာအခါ တာ၀န္က်ရာေနရာသို႕သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာေရးသူထံသို႕ သူအဆင္ေျပေၾကာင္း၊ သူ႕ဘ၀ကို သူေက်နပ္ေၾကာင္း စာေလးမ်ားေရာက္ေရာက္လာပါသည္။
မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးကာလေလးမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္။ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးေသာသတင္းကေရာက္ရွိလာပါသည္။ သူ၏စ်ာပနကို မအားသည့္ၾကားက ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေရ... မင္းေျပာတဲ့ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းပါပဲ။ မင္းကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေသနတ္ပစ္ေဖ်ာက္သံေတြကို မင္းၾကားရ ရဲ႕လားကြာ။ မင္းေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ျမတ္ေသာေသျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကို မင္းက သက္ေသျပသြားတာလား..

(တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္္း က်ဆံုးသြားေသာ စစ္တကၠသိုလ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္-၄၇ မွ သူငယ္ခ်င္းကိုရည္စူးရင္း..)

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ညီေလးအတြက္

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ရက္တစ္ရက္ထပ္မံေပၚေပါက္လာပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေသျပီလို႕ထင္ခဲ့ရေသာေန႕မွ (၂)ႏွစ္တိတိေက်ာ္လြန္ေသာအခါ...
"ဗိုလ္ၾကီး ....... ခင္ဗ်ားေျခေထာက္က ပံုမွန္နီးပါးျပန္ျဖစ္ေနျပီပဲ..အံ့ၾသစရာပဲဗ်ာ။ ဗိုလ္ၾကီးေဆးဆင့္ခ်အံုးမွာလား..ဒီအတိုင္းဆို "
" ဗိုလ္မွဴး..တစ္ကယ္လား..၀မ္းသာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္ကလိုေတာ့ ေျပးရင္မနာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဒီေလာက္ၾကီးထိေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ထားတာ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးဆင့္ မခ်ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေသသည္ အထိ တပ္မေတာ္ထဲမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ "
" ေကာင္းပါတယ္။ ဒါဆို ေဆးမွတ္တမ္းေရးေပးလိုက္မယ္။ အရမ္းေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့မလုပ္ေသးနဲ႕ သင္တန္းေတြကေတာ့ တက္လို႕အဆင္ေျပမွာပါ"

ဆရာ၀န္ၾကီးစကားေတြကို နားထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ပီတိမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ဆီသို႕ျပန္လာမိသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနရင္း အေတြးနယ္မ်ားကို ခ်ဲ႕မိသည္............

"ကိုၾကီး..ဒီေန႕ေဆးစစ္တာ အေျဖရျပီ..ညီေလးေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီေလး မသြားခ်င္ဘူး။ အေမႏွင့္ ကိုၾကီးကို မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုၾကီးေျခေထာက္ကလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျပင္မွာပဲ စီးပြားေရးျပန္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္လက္သီးက မေျပာမဆို ညီေလးႏွာေခါင္းရိုးကို ထိမိရက္သားျဖစ္သြားသည္။ ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြေတြၾကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"မင္းမို႕လို႕ေျပာရက္တယ္ ကိုေလး။ ငါဒါဏ္ရာရတာက ေျခေထာက္တစ္ခုတည္းပါကြ ငါမေသေသးပါဘူး။ မင္း..အေဖမွာတာေတြကို ေမ့သြားျပီလား။ မင္းတိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ခဲ့ျပီးျပီလည္း။ မင္း စစ္တကၠသိုလ္မွာ (၃)ႏွစ္လံုးလံုးပညာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကို မေမ့နဲ႔။ ပညာေတာ္သင္သြားရတာကိုေတာင္ မင္းက ဂုဏ္ယူရမွာ။ ငါဒါဏ္ရာရလို႔ ငါ့ေျခေထာက္စြန္႕လႊတ္ရရင္ေတာင္ ငါေက်နပ္တယ္။ အေမႏွင့္ငါအတြက္.မင္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႔ကြာ ...ငါလည္း ခြင့္ရတိုင္း အေမ့ဆီ အျမဲ၀င္မွာပါ။ အေဖႏွင့္အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို မင္းရေအာင္ဆက္ၾကိဳးစားပါ။ "
ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခါင္းသာညိတ္ျပျပီး ႏႈတ္ဆက္ကာျပန္သြားေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိသည္။ ညီေလးက အေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုးမိပါသနည္း။ ညီေလးအေတြးကလည္းမမွားပါ။ အေမသည္ သား(၃)ေယာက္ကို လူ႕ေလာကအလယ္တြင္ အေဖ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ ထားေပးခဲ့သည္။ လူလားေျမာက္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ စစ္ထဲသို႕၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဒါဏ္ရာရသည့္တိုင္ အေမကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္သူ႕သားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူေနဆဲ......
ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလွ်င္ေတာင္ စစ္ထဲမွာပဲဆက္လက္အမႈထမ္းခ်င္သည္ဟု အေမ့ဆီသို႕ဖုန္းဆက္ေျပာေသာအခါ .. သားတို႕အတြက္ အေမ အျမဲဂုဏ္ယူေနမွာပါဟုေျပာရင္း ေခ်ာင္းမ်ားဆိုးကာ စကားပင္ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့သည့္ အေမ့အသံကို ၾကားရခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ကထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးပင္မရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနျပီလားဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ဖုန္းေျပာေသာအခါေမးမိလိုက္ရာတြင္...
" သားရယ္..မင္းတို႔ အေဖေသြးေတြက မင္းတို႕ကိုယ္မွာ စီးေနတာပါ... မင္းတို႕ အေဖတိုက္ပြဲမွာဒါဏ္ရာရျပီး မဆံုးခင္ေဆးရံုမွာ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ စကား သားးမွတ္မိမွာပါ။"
"အေဖ့သားေတြ..မြန္ျမတ္ေသာ ေသျခင္းကိုသာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ" ..... အေဖ့စကားက နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
အေဖ.. သားညီေလးကိုထိုးလိုက္မိတာဟာ ေစတနာေဒါေသာနဲ႔ပါ။ ညီေလးတစ္ေန႔နားလည္လာႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ရင္း..ညီေလးဆီသို႕.....

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ဂုဏ္ေလးတစ္ခုက အရာရွိကေတာ္ပါ

မေန႕က အမွတ္မထင္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ chat မွာစကားေျပာျဖစ္တယ္။ ညီမေလးေျပာတာေလးေတြက..
ညီမေလး ။ ။ ကိုၾကီးတို႕က စစ္သားေတြဆိုေတာ့ ေရွ႕တန္းသြားရမွာေပါ့ေနာ္။ တိုက္ပြဲဆိုရင္ ေသနတ္ပစ္တာေတြပါရွိမွာေပါ့ေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္။ ။ ၾသ..တိုက္ပြဲဆိုမွေတာ့ ဘယ္သူက ပန္းနဲ႕ေပါက္ေန မတုန္းကြာ။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ကေတာ့ ပစ္ေနတာေပါ့။

ညီမေလး ။ ။ အင္း.. ညီမေလး တစ္ေလာက အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ စစ္ေဆးရံုကို လိုက္သြားေတာ့ ... စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ ျမင္ရတာကိုၾကည့္ျပီး။ ကိုယ္ထက္ငယ္တဲ့ သူေတြကိုေတာင္ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီလို အေျခအေနတစ္ခုနဲ႕ေတြ႕လိုက္ရတာကို
ၾကည့့္ျပီး စစ္သားေတြဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္။ ။ ဒီလိုပါပဲကြာ အသက္ကိုေပးျပီးျပီပဲ။ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို႕ျပန္ေျဖသိမ့္ရတာေပါ့။
ညီမေလး ။ ။ ဟာ..ဘယ္ဟုတ္မလည္း ကိုၾကီးရ.. သူတို႕ေတြရဲ႕ မိသားစုေတြ ကေရာ။ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႕ အဲဒီလိုျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြၾကေတာ့ေရာ သူတို႕ေကာင္မေလးေတြကေရာ..ဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္ထင္တံုး။ ညီမေလး ကေတာ့ အဲဒါေတြ စဥ္းစားျပီး ေရွ႕တန္းမထြက္ရတဲ့ လက္ရံုးတပ္က သူကိုပဲ ခ်စ္သူအျဖစ္လက္ခံေတာ့မယ္။ ေကာင္းတယ္..ဟုတ္။
ညီမေလးေျပာလိုက္တာကို နားေထာင္ျပီး အဆံုးမွာေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခလ်င္ကတပ္မေတာ္သားမ်ား၏ အခ်စ္ကို လက္ခံကာ သူတို႕ဘ၀ေလးေတြကိုပါ ေအးအတူ၊ ပူအမွ်ခံစားေပးေသာ ေျခလ်င္တပ္မေတာ္သားမ်ား၏ ဇနီးမယားမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ သူတို႕ရလိုက္တဲ့ ဂုဏ္ေလးကေတာ့ အရာရွိကေတာ္ပါ။ ေပးဆပ္လိုက္ရျပီေဟ့ ဆိုရင္ ဘ၀တစ္ခုလံုးဆိုတာ...ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေကာင္မေလးၾကိဳေတြးထားႏိုင္ပါေစ...

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

စစ္ေျမျပင္မွ နတ္သုဒၶါ

(မိဘအိမ္တြင္..)
မိုးလင္းေက်ာင္းသြားခံနီး ျဖစ္ေနၾကကေတာ့ "အေမ ဘာဟင္းတုန္း ဒီေန႕" ...
" မေန႕က အေမ ေစ်းမသြားအားလို႕ ဘဲဥဟင္းေလးပဲ ခ်က္ေပးလိုက္တယ္ သားရယ္"...
"ဟာ..ဒီဟင္းၾကီး မစားခ်င္ပါဘူး။ ေတာ္ျပီ..၀ယ္စားလိုက္ေတာ့မယ္။ မယူသြားေတာ့ဘူး"။
(စစ္တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာအခါတြင္...)
အိမ္ကပို႕လိုက္တဲ့ အေၾကာ္မနက္ျဖန္ေရာက္မယ္တဲ့.. အေတြးေလးနဲ႕တင္ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဂ်ီးမ်ား၍ မရေတာ့ အမ်ားတန္းတူ စားတတ္ရေတာ့သည္။ အရင္အခ်ိန္ကအိမ္တြင္ ကက်ီကေၾကာင္ က်ခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္။ အေမ...သားေတာင္းပန္ပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္တြင္ ေတာ့ ဒီလိုပဲျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ (၃)ႏွစ္ျပီးခဲ့ပါျပီ။ တာ၀န္က်ရာ ေနရာေဒသကိုလည္း ေရာက္လို႔လာပါျပီ။
(စစ္ေျမျပင္တြင္....)

"ဗိုလ္ၾကီး..ရိကၡာကုန္ျပီ"....ၾကားလိုက္ရေသာစကားေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းအေတာ္ျဖစ္မိသည္။ မတတ္ႏိုင္၊ မရွိေတာ့လည္း ရွိတာရွာစားရေတာ့မွာေပါ႔။
"ဗိုလ္ၾကီး..ဒီမွာ စားစရာရျပီ"..
"ဘာတံုး ဆရာၾကီးရ။ ငွက္ေပ်ာအူေတြလား။ ဘာတုန္း" ..
"အီကုတ္.. ဗိုလ္ၾကီး" ..
"အီကုတ္.. ဆရာၾကီး ဟုတ္မွလည္း လုပ္ေနာ္။ ရဲေဘာ္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေနပါ့မယ္။"
"ဗိုလ္ၾကီးတို႕ကသာ မစားဘူးေသးလို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ေနာက္တန္းက ေပးအဖြဲ႕ မေရာက္ေသးရင္ ဒီအေကာင္ကို စားေနၾက...စားၾကည့္"
ေျမၾကီးထဲမွ ႏႈိက္ယူလိုက္ေသာ အေကာင္ရြစိရြစိမ်ားကို ၾကည့္ျပီး... အေမ့မ်က္ႏွာ ႏွင့္ အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီး သတိရမိသည္။ အိမ္မွာ ဂ်ီးမ်ားသမွ် ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြတ္သည္။ စစ္ေျမျပင္ေရာက္ေတာ့ အမိေက်ာင္းေတာ္မွာ စားခဲ့ရေသာ ထမင္းတစ္နပ္ကို သတိရမိသည္။ အေရွ႕ေရာက္လာေသာ အေကာင္မည္းမည္းေၾကာ္ကို ၾကည့္ျပီး ရင္ထဲေအာင့္လာသည္။ မတတ္ႏိုင္ မစားလွ်င္ ငတ္ေသရံုသာရွိမည္။ စားရင္းနဲ႕မွ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းသည္။ ပင္ပန္းသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္လား၊ ဘာလားေတာ့ မသိ စစ္ေျမျပင္တြင္ ရွိတာကို ရွာက်န္စားလိုက္ရေသာ ထမင္းတစ္နပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားမ်ားအတြက္ေတာ့ နတ္သုဒၶါတစ္ပြဲပင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ခ်င္းစာမိလိုက္ပါေတာ့သည္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ရင္ကိုယားေစေသာ စာေလးတစ္ေစာင္

ကရင္ျပည္နယ္ေဒသေလးတစ္ခုတြင္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရခ်ိန္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ား နဲ႕ေ၀းကြာေနေသာ ကာလေလးသည္ လြမ္းေဆြးမႈေတြႏွင့္ တာ၀န္ဟူေသာ အရာႏွစ္ခု ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရက္မ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္တန္းမွေရာက္လာေသာ စာလႊာေလးမ်ားသည္သာ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းေနမႈမ်ားကို အေ၀းသို႔ လႊင့္စင္ေစပါသည္။ အၾကင္ခ်စ္သူမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ စာဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာရက္ေလးကို ေရာက္လာပါသည္။ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ယူေဆာင္လာေပးပါတယ္။ ေပးပို႕ေသာစာလႊာရွင္ေလးနံမည္ေလးက မၾကာေသးမီက ခင္မင္ခြင့္ရလိုက္ေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္... ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ခုန္မႈေတြပါ စာေလးကို ဖြင့္လိုက္မိသည္။.....

စာထဲကအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့စာေလးေပါ့ ယားက်ိက်ိေတာင္ ခံစားရတယ္ဆိုေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြပါယားလာတာ။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ယားလာေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေရေျပးခ်ိဴးလိုက္ရေတာ့တယ္။ စာေလးကို ေသခ်ာစြာဖတ္ၾကည္ေတာ့မွ ေအာက္ဆံုးတြင္ သတိေပးစကားပါ ပါတယ္။ "ေခြးလ်ားသီးမႈန္႔ပါသည္" တဲ့ေလ။ ဘယ္လိုမွကို အျပစ္ျမင္လို႕မရဘူး။ သူတို႕ရဲ႕စာေလးေၾကာင့္ ပင္ပန္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တင္မက ကၽြန္ေတာ့္တပ္ခြဲတစ္ခုလံုး တေသာေသာရယ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းရာေလးကို စဥ္းစားမိတိုင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ ေတာင္းေသာဆု

ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အလင္းေရာင္တန္းတစ္ခုကို ၾကည့္ရင္း လစ္လပ္သြားေသာ ႏွလံုးသားေလးကို ရင္နာနာျဖင့္သာ လက္ခံလိုက္ရေတာ့မယ္။ ေဘး၀ဲယာမွ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားကေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ၀င္ခံနီး ေနမင္းၾကီးကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြက ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ေနျပီလား.....
တိုက္ပြဲတြင္ ရလိုက္ေသာ ဒါဏ္ရာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဒီေဆးရံုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရက္ေတြလေတြသာ ေျပာင္းလာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အက်ည္းတန္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ထဲကို သူမကို မေခၚရက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္းဗ်ာ... ႏွစ္ကိုယ္တူ ထားခဲ့တဲ့သစၥာေတြကို မသိစိတ္က ေတာင့္တေနမိတာပါ။ ေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာေတာ့

ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္တာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူမေရာက္လာပါျပီ.. ကြ်န္ေတာ့္ကိုျပံဳးျပေနတဲ့ အျပံဴးေလးက ေအးစက္စက္ေလး... သူမေျပာလိုက္တာကေတာ့
"ကိုေလး ကို ကန္ေတာ့ပါရေစ" ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးက ထူးဆန္းတာေတြကို လုပ္ေနျပီ။ ၾကမ္းျပင္မွာ ပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ခ်ကာ ကြ်န္ေတာ္ကို ကန္ေတာ့ေနေတာ့သည္။ ကန္ေတာ့ျခင္း အဆံုးမွာ သူမေျပာလိုက္တာေလးက "ျပစ္မွားမိတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကိုေလး.. ငယ့္ ကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့" တဲ့။ ၾသကာသ ေလာကသား အေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ဘာဆုေပးရမတံုး ???? "လိုအင္ေတာင့္တမႈေတြျပည့္ပါေစ" လို႕ေျပာရမွာလား။
ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သူေကာင္မေလးကေတာ့ အဆန္းထဲကမွ အဆန္းဆံုးကို လုပ္ျပသြားပါျပီ။
သူေက်ာခိုင္းသြားျပီ.. ေနမင္းၾကီးကလည္း ၀င္သြားပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာေျမအတြက္ ကာကြယ္ေပးရင္း ကြ်န္ေတာ္ခႏၶာတင္မက၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာေကာင္မေလးပါ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္လို "ေတာင္းတဲ့ဆုေတြျပည့္ပါေစ" အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ မၾကံဳၾကပါေစနဲ႔.... ညီတို႕၊ အစ္ကိုတို႕။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

To..Daddy

(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္တစ္ခုပါ။)

အေဖသိႏိုင္ပါေစ...

သားစာေမးပြဲေအာင္တယ္ အေဖ. ဒါကို အေဖ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ သား စစ္တကၠသိုလ္တက္မယ္ အေဖ။ အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သားၾကိဳးစားမွာပါ။ အေဖကို ျမင္ေစခ်င္တယ္ အေဖရာ.. သားေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ အေဖ့ကို ရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ အေမကေတာ့ အျပံဳးေတြက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သားတာ၀န္က်တဲ့ေနရာက သားတို႕ျမိဳ႕ေလးကေန သေဘာၤတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ေပါ႔။ အေဖေရ...သား ေရွ႕တန္းထြက္ရေတာ့မယ္။ သား ရင္ထဲမွာ အေဖကို ေျပာခ်င္ေနတယ္။ အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာရွိတစ္ေယာက္သားျဖစ္လာျပီ။ အေဖေရ ေရွ႕တန္းမွာကေတာ့ အဆင္ေျပလားလို႕ေမးရင္ေတာ့ ဒီလိုပါပဲေျပာရမွာေပါ႔။ ရက္ေတြလေတြ ကုန္လာျပီ အေဖ။ သားတာ၀န္ခ်ိန္ျပီးဆံုးလို႕ သား သင္တန္းတက္ဖို႕ေၾကးနန္း၀င္လာျပီ။ သားအရမ္းေပ်ာ္တာပဲ အေဖရာ.. အေမႏွင့္ ညီေထြးကို သားေတြ႕ရေတာ့မယ္။ သား အျပန္လမ္းမွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ရမယ္တဲ့။ သား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ျပန္ဆံုရေတာ့မယ္။ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႕ မိုင္(၂၀)ပဲလိုေတာ့တယ္။ သား uniform ကေတာ့ ညစ္ပတ္ေနျပီ အေဖရာ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ဒီလိုပဲ ျမိဳ႕ထဲကို ၀င္ရေတာ့မွာေပါ့။
အေဖ...... သားမ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတယ္။

အေဖ.. အေဖ..သား ေဘးကိုေရာက္လာတာလား။ သား သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သား ေရာက္ခ်င္တဲ႕ ရန္ကုန္ကိုေတာ့ေရာက္ေနျပီ အေဖ။ အေမကေတာ့ သားေဘးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သား ေဘးမွာ သားေတြ႕ခ်င္တဲ့ သားသူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းဆင္းဖက္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ သံလြင္ေရာင္ Uniform နဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေဖ။ ျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔။ သူတို႕ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းကို ေစာင္ဖံုးထားတဲ့ေနရာက ကုတင္နဲ႕တိုက္ရိုက္ထိေနတာ အေဖ။ သားကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ အေမကေတာ့ သားနဖူးေလးကို ပြတ္ျပီး ဘုရားစာေတြရြတ္ေနျပီ။ သား မ်က္ရည္တစ္ခ်က္က်မိတယ္... အေဖ။ ဒါေပမယ့္ သား ဒီလိုခံစားေနရေပမယ့္ သား ၀မ္းမနည္းေတာ့ ပါဘူး။ သား ကိုေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကို သား တာ၀န္ေက်ေအာင္ သား လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သား ဒီလိုခံစားေနရေပမယ့္... သား က တပ္မေတာ္သားအရာရွိတစ္ေယာက္ပါ...အေဖ။ တပ္မေတာ္ထဲ၀င္ကတည္းက သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို ေပးအပ္ထားျပီးသားပါ။ အေဖ... သားတာ၀န္ေက်ပါတယ္ေနာ္။ သားကို ျပံဳးျပေနမယ္လို႔ သားေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ျမန္မာတို႔ေတြ..

ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈမ်ားရွိေသာ ျမန္မာတို႕တြင္ ကိုယ္ပိုင္စာေပ၊ ကိုယ္ပိုင္၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ေတးဂီတ အႏုပညာမ်ား၊ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ၊ ဘာသာေရးမွအစ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေဖြရာမ်ားကို တိမ္ေကာပေပ်ာက္ျခင္းမရွိေစဘဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ၾကီးထြားေစရန္ အေရးၾကီးပါသည္။ တိုင္းတစ္ပါးႏိုင္ငံတို႕၏ ယဥ္ေက်းမႈမွာ မိမိတို႕ေနရပ္ ရာသီဥတု မတူညီေသာေၾကာင့္ မဟပ္စပ္ပါ။ ထိုသို႕ေပါင္းစည္းပါက ကျပားသရုပ္ပ်က္ ယဥ္ေက်းမႈသာေပၚထြက္လာမည္ျဖစ္သည္။ တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံမ်ားမွ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အတုယူရမည့္ အခ်က္အလက္မ်ားရွိေသာ္လည္း အရိုးကို အရြက္မဖံုးေစရန္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ရိုးရာမ်ားကို တိုင္းရင္းသား ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ဦးတစ္ေယာက္စီတိုင္း၏ အသိစိတ္ဓါတ္ေပၚတြင္ မူတည္ေနပါသည္။
(မွီျငမ္းေကာက္ႏုတ္ခ်က္။ ။ တင္သန္းယု (ျမန္မာ့ခရီးသြား)

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံ

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံ

အနီေရာင္ (red) - ရဲရင့္ျခင္း (bravery)
အျဖဴေရာင္ (white) - သန္႔ရွင္းျခင္း (cleanness)
အျပာေရာင္ (blue) - ျငိမ္းခ်မ္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း (peace)

Italian version: La nostra bandiera che significa...
ci sono tre colori .. il rosso, il bianco e il blu.
1. il rosso che significa il coraggio.
2. il bianco che significa il pulizia d'enima
3. il blu che significa la tranquillit

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...

One place at Shan state

ေအးျမေသာရွမ္းျပည္နယ္ေဒသတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္အလည္အပတ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခ်ိန္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အလြန္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္သတိရမိလိုက္သည္။ ဒီေျမၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုတင္မကပဲ ကၽြန္ေတာ့္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္၏ ရဲေဘာ္ရဲဖက္မ်ားအသက္ကို ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ဘယ္သူေတြသိႏိုင္ေတာ့မွာလည္း။ ေအးခ်မ္းေနေသာ ဒီေဒသေလးကို ေရာက္တိုင္း ခံစားမိတာတဲ့ ေပးဆပ္လိုက္ရေသာ အရာမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စစ္သားေတြေလ... ကၽြန္ေတာ္တို႕အသက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခႏၶာကို ေပးဆပ္ရဲလို႔သာ တပ္မေတာ္သားဆိုတဲ့ ရာထူးကို ရခဲ့ၾကတာပါ။ အသက္ခႏၶာေပးဆပ္လိုက္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႕.. မင္းတို႕ ဒီေဒသေလး ေအးခ်မ္းေနျပီဆိုတာ ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ..

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ထားရန္...